Αν . . .

Αν μπορείς νηφάλιος να μένεις, όταν

τριγύρω σου όλοι τα 'χουνε χαμένα και

σε  σένα φορτώνουν λάθη δικά τους...

Αν μπορείς να πιστεύεις στον εαυτό σου,

όταν όλοι αμφιβάλλουν για σένα,

μα και αν μπορείς να τους σχωρνάς

αυτή τους την αμφιβολία...

Αν μπορείς να προσμένεις,

δίχως ποτέ να χάνεις την υπομονή σου,

κι αν όλοι σε κατηγορούν

να μην καταδεχθείς ποτέ το ψέμα...

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι

δίχως να γίνεσαι δούλος των ονείρων,

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς,

δίχως να γίνεται ο στοχασμός

σκοπός σου...

Αν μπορείς ν' αντικρύζεις το θρίαμβο

και τη συμφορά παρόμοια

κι ίδια αν φέρεσαι,

όποιο απ' τα δυό κι αν συναντήσεις...

Αν μπορείς το σκοπό,

που στη ζωή σου έβαλες,

την προσπάθεια γι 'αυτόν,

μ' εργαλεία φθαρμένα...

Αν μπορείς να αναγκάζεις τα νεύρα,

τους μυς, την καρδιά σου,

κι όταν ακόμα φαίνονται

από καιρό σωσμένα...

Αν ούτε εχτροί, μα ούτε φίλοι ακριβοί

μπορούν να σε πλήξουν κι αν όλους

μπορείς ν' αγαπάς,

μα και ποτέ τυφλά κανένα...

Αν μπορείς στο κάθε λεπτό,

που περνάει κι αδυσώπητο φεύγει,

να κάνεις όσα μπορείς

μες στους εξήντα του κτύπους,

-τότε δική σου θα 'ναι η γη, μ' ό,τι επάνω

της έχει και

- κάτι ακόμα πιο πολύ-

 αληθινός Άνθρωπος

θα 'σαι παιδί μου!

Αγαπάς για ν'αγαπάς!

Αυτή την ιστορία τη λέω πάντα,

την έχω γράψει και πολλοί από σας

την έχετε ακού­σει χιλιάδες φορές,

μ' αρέσει όμως τόσο πολύ.

Στο μάθημα της Αγάπης ένα κορίτσι

εί­πε ένα βράδυ:

«Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά.

Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι

κι αυτό δεν  είναι ανθρωπίνως δυνατόν.

Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό,

το πιο γευστικό,

το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου

και να προσφέρομαι σε όλους.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι

που είναι αλλεργικοί

στα ροδάκινα.

Αυτοί θα θε­λήσουν ίσως να γίνω

μπανάνα» .

Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για

άλλους, που θέλουν ροδάκινα!

Τι θλιβερή  φρουτοσαλάτα.

Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο:

«Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι

μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουνα

μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως,

είμαι ροδάκινο».

Και ξέρετε τι θα συμβεί;

Αν περιμένετε αρκετά,

θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν

τα ροδάκινα.

Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε

σαν ροδάκινο

κι όχι σαν μπα­νάνα,

σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας

που έχει κανείς

προσπαθώντας να γίνει μπανάνα

όταν είναι ροδάκινο!

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει

ανταπόκριση η αγάπη σου».

Δεν είναι κακό αυτό.

Αγαπάς για ν’ αγαπάς,

κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση

 - αυτό δεν είναι αγάπη.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις».

Και

«Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις».

Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις,

γιατί η μεγαλύτερη

ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.

Όποιος δε ρισκάρει τίποτε,

δεν κάνει τίποτε, δεν

έχει τίποτε και δεν είναι τίποτα.

Μπορεί ν' αποφεύγει τον πόνο

και τη λύπη, αλλά

δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει,

δεν αναπτύσσεται,

δε ζει και δεν αγαπά.

Είναι δούλος αλυσοδεμένος με
τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του.

Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του,
την ατομική του ελευθερία.

Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει

είναι ελεύθερος.

Λέο Μπουσκάλια, Να ζεις. ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις,

 μτφρ Μαρίνα Λώμη, εκδ. Γλάρος, 1988